دسترسی ها

چند روز بيشتر به شب يلدا نمانده است. مادر هفته‌اي يك بار صبح خيلي زود، دست او و برادرش را مي‌گيرد و از اين قطار مترو به آن قطار مترو و از اين اتوبوس به آن اتوبوس براي ديدن پدر مي‌روند و بعد او را مي‌بينند پشت شيشه و گاهي بدون آن شيشه كه مي‌تواند دست به موهاي خرمايي دختركش عسل بكشد و بگويد «زودي مي‌آيم خانه... گريه نكن». […]

زندگي خوبي داشتيم. شوهرم در يك مغازه ساندويچ‌فروشي در خيابان جمهوري تهران كار مي‌كرد. با اينكه دستمزد زيادي نمي‌گرفت ولي شاد بوديم چون سايه‌اش بالاي سر من و دخترانم بود. تا اينكه به اميد خانه‌دار شدن به اردبيل برگشتيم. […]